بسم رب المهدی عج

خدایم!
پر از یاد توام بشنو صدایم...
تا به امروز هیچ وقت اینگونه تو را احساس نکرده بودم،
همیشه می دانستم هستی و هوای بی کسی هایم را داری اما...
اما تا به امروز و تا به این روزها اینقدر تنها نشده بودم!
همیشه وقتی خسته و دل شکسته می شدم شانه ای بود که پناه اشکهایم باشد...
اما امروز...
امروز تو خود دیدی که در میان برفها قدم می زدم اما هیچ شانه ای نبود که پناه دهد به اشکهایم!!!
امروز همه چیز و همه کس مرا تنها گذاشته بودند...
ناگهان حس کردم تهی شدم و دارم به پوچی نزدیک می شوم!!!
همان لحظه از ته دل در دل فریاد زدم:
                                خدایم!مهربانم!عزیزم!تنها غمخوارم!
                                                                    تنهایم نگذار...
                                                                            تنهایم نگذار که سخت محتاجم و سخت آواره...
و دیری نگذشت که حس کردم مرا در آغوش کشیده ای و این جای قدم های توست که روی برفها می افتد...
                                                                *******
رفیق!
اینکه نمی نویسم نه به این دلیل است که حرفی برای گفتن ندارم...
خوب می دانی که این دل لبریز است از حرف...
و این چشمه سرریز است از اشک...
اما سکوت،همیشه زیباتر است و گویاتر!!!
                                                       سکوتی پر از حرف های نا گفته...
پس سکوتم را بنگر...
                                 و حرف هایم را بشنو...
                                                                       ......................................!!!
                                                               *******
و هم اکنون نوایی در گوشم زمزمه می کند:
                                                             بگو رفیق خسته!:یا ابالفضل(ع)!
ومن،
یا ابالفضل(ع) می گویم و نمی نویسم تا پرواز...
                                                                تا رهایی...
                                                                                تا رهایی...